یکی از تفاوت های فضای داخل کشور و خارج از کشور تا آنجا که تجربه کردم در نحوه ارتباطات سازمانی است. در ایران در شغل های غیرخدماتی یعنی شغل هایی که ارباب رجوع نیز ندارند خیلی روی حضور فیزیکی و ارتباطات رودررو و نهایتا مکتوب تاکید می شود در حالیکه در دانشکده ها و محیط های کاری در خارج از کشور تاکید بر استفاده از ایمیل است و این امری فراگیر و مسلم گردیده است. هرجا که وارد شوید بلافاصله ایمیل سازمانی دریافت کرده و بلافاصله انبوهی از ایمیل را روزانه دریافت می کنید و از شما انتظار می رود تا مرتب آنها را چک کرده و پاسخ مقتضی را بدهید یا در جریان امور باشید. اگر در پاسخ دادن تاخیر شود حتما عذرخواهی می شود و این یک وظیفه روزانه و سازمانی قلمداد می شود. متاسفانه در ایران از این ابزار چندان استفاده نمی شد (بعید می دانم که نسبت به سه سال قبل فرق چندانی رخ داده باشد). نشان آن هم اینکه هنوز اگر شما به وب سایت دانشگاه تهران بروید و یکی از دانشکده ها را تصادفی انتخاب کنید صفحات بسیار بدی خواهید دید و صفحات اساتیدی که آدرس ایمیل ندارند و معدود کسانی هم که آدرس ایمیل گذاشته اند مشخص نیست که آیا به ایمیل شما جواب می دهند یا نه. من خودم سر مسئله ای به تعداد زیادی از اساتید ایمیل زدم ولی مستقل از مثبت یا منفی بودن جواب، اصلا جواب های کمی دریافت کردم. استفاده از ایمیل تا حدودی نیاز به منشی را نیز کم کرده است. سنتا منشی ها مسئول تنظیم برنامه روزانه فرد بوده اند اما وقتی که ارتباطات ایمیلی رواج یابد خود فرد باید برنامه اش را تنظیم کند. از همین رو مثلا در سازمانی که هستم افراد برنامه آینده شان را که در تقویم گوگل گذاشته اند را در دسترس بقیه گذاشته اند. شما وقتی با کسی کار دارید اول به تقویم وی نگاه می کنید و می بینید که وقت های خالی اش کی است و مبتنی بر آن درخواست خود را تنظیم می کنید.
- دیدگاه
- بازنشر
-
مشترک شدن
مشترک شده
Already have a WordPress.com account? Log in now.
دوستدار سقراط (Philo-socrate) 
رضاکیانی said,
جون 21, 2011 در 8:34 ق.ظ.
خداوند خیرتان بدهد. این بندگان خدا اصلا این روشهای اینترنتی رو قبول ندارند. یکی از استادهای ما مهرداد عابدی هستند که از وزنه های رشته برق قدرت در ایران محسوب می شوند و رسما در دانشگاه امیرکبیر درس می دهند. یه روز سرکلاس فرمودند که اصلا به پرداخت قبض(اب و برق و…) به صورت اینترنتی اعتقاد ندارندو این روش رو ناکارآدمد می دونستند. تو خود حدیث مفصل به خوان از این مجمل.
توی شرکت ما جماعت مدیران هنوز تایپ 10 انگشتی بلد نیستند. اگر هم بهشون بگی برو یاد بگیر یا نگاه عاقل اندر سفیه می کنند یا می گن وقت یادگرفتن شو نداریم. بعد از حدود 1 سال که روشهای مکاتبات اداری مون مکانیزه وبا استفاده از نرم افزارشده هنوز توی ضمیمه کردن یه فایل به نامه شون موندند. شرکت با این همه درآمد و ریخت و پاش عقلش نمی رسه که وقتی یه نرم افزار می خره باید پرسنلش رو آموزش هم بده. دریغ از یه سی دی آموزشی حداکثر یه کارگاه 2-3 ساعته می ذارند که معلوم نیست چند نفر توش حضور دارند.
قرار شده همه دوره ای.سی.دی.ال بگذرونند اما بعد از 3 -4 سال هنوز خیلیها نمی دونند دیتابیس چیه. همه کاراشون رو با اکسل انجام می دی. وقتی می پرسی چرا مثلا از اکسس استفاده نمی کنی؟ مسخره ت هم می کنند. این بندگان خدا تا به اونجا که شما می گید برسند خیلی باید روشون کار بشه. کلا باید فرهنگشون عوض بشه. اون هم باید از اموزش پرورش شروع بشه. جالبه بدونید سواد کامپیوتری(به عنوان یوزر) هم کلاسی های من اندازه یه پسربچه 14-15 ساله آمریکایی هم نیست. ساده ترین مسائل رو بلد نیستند. خیلیا شون تا دانشگاه نیومنده بودند اصلا ای میل هم نداشتند. اوضاعیه به هرحال.
بهاره said,
جون 24, 2011 در 1:53 ب.ظ.
در شرکتهای مخابراتی ایران از ایمیل مثل خارج استفاده می شود، علتش هم این است که از ابتدا با خارجی ها سر و کار داشته اند و جزوی از فرهنگ سازمانی در شرکتهای این صنعت شده.