به اصرار یکی از دوستان نزدیک آن را خواندم و قلبا تمایلی نداشتم چون فکر می کردم که حرف چندانی نداشته باشد ولی الان که کتاب را خواندم واقعا از خواندن آن راضی هستم. کتاب به خوبی فضای زمان گذشته را ترسیم می کند و پشت صحنه بسیاری از فعالیت های سیاسی را نشان می دهد. من واقعا خواندن آن را توصیه می کنم. برخی فرازهای آن فوق العاده بود. مثلا آن بخشی که می گفت مراجع سرقضیه انجمن های ایالتی و ولایتی موضع گرفتند. در آن مقطع که تنها نیروهای مذهبی سیاسی نهضت آزادی بود، بازرگان و تیمش تحلیل می کنند که از این سیاسی شدن روحانیت باید استقبال کرد ولی باید آنها را هدایت نمود تا در امور اشتباهی سیاسی نشوند. مثلا یک مسئله اصلی مراجع معترض در آن زمان حق رای زنان بود در حالیکه مسئله بازرگان استبداد بود. خلاصه تصمیم می گیرند که به قم بروند و با مراجع وقت دیدار کنند. سحابی می گوید که دیدار مرحوم بازرگان و امام خمینی به تنش کشیده می شود و مثمرثمر نمی شود. خلاصه وقتی کتاب را می خوانی می بینی که از همان ابتدا یعنی ملی شدن نهضت نفت مسئله نواب صفوی و یارانش اجرای احکام دین بوده نه استبداد در حالیکه مسئله مبارزین استبداد و آزادی بوده است. وقتی هم که کتاب ولایت فقیه در می آید چندان جدی گرفته نمی شود چرا که تحلیل سحابی این بوده با وجود تعدد مراجع در شیعه اجرای این کتاب یعنی ملوک الطوایفی شدن امور و از این رو آن را اصلا جدی نمی گیرند.
داستان چگونگی شکل گیری مجاهدین خلق و رابطه آنها با نهضت آزادی، تعامل آنها با دیگر بخش های سیاسی آن زمان نظیر توده ای ها بسیار جذاب و خواندنی است.
دوستدار سقراط (Philo-socrate) 