وقتی به میلان آمد از دوستم شنيدم كه در اينجا ايراني ها مسجدي دارند. با توجه به اينكه رمضان بود، با او قرار گذاشتم تا مكان آن را نشانم دهد. نيم ساعت با ماشين راه بود. يك خانه كوچكي را به حسينيه تبديل كرده بود. بانيان آن تعدادي از ايراني ها هستند كه سالهاست (سي سال، چهل سال و حتي پنجاه سال) در ايتاليا زندگي مي كنند. اكثرا در كار فرش هستند. مراسم افطار بود. بعد نماز، بعد قرآن و بعد روحاني دوست داشتني اي كه از ايران آمده بود چند كلامي صحبت مي كرد و بعد شام. همه اش خوب بود.
من سالهاست كه شب قدر تنها در خانه عبادت مي كنم و به اكراه گاه مسجد مي رفتم ولي امسال از رفتن به حسينيه راضي بودم. روز عيد فطر كلاس مهمي را رها كردم. به همه هم كلاسي ها گفتم كه مهمترين روز مذهبي ما مسلمانان است و نمي آيم. آنجا رفتم. ديدم برخي لباس هاي نو پوشيده و به هم تبريك مي گفتند. خانواده هاي ايراني هر كدام يك شيريني درست كرده يا خريده بودند و آوردند. صحنه جالبي بود.
غیر از مراسم افطار هر شب ماه رمضان، 12 شب اول محرم و هر پنجشنبه شب نیز مراسم است. گاه تولد امامان نیز مراسم می گذارند. اخیرا با آمدن روحانی جدیدی که قرار است مستقر شود دست به کار خرید جای بزرگتر و بهتری شده اند. امیدوارم موفق شوند. اسمش را هم گذاشته مرکز فرهنگی امام علی. متاسفانه در این هیات و مراسمش دانشجویان ندرتا شرکت می کنند و هم تیپ و هم صحبت ندرتا پیدا می شود. اکثریت هم از اهالی آذربایجان هستند و بیشتر نوحه خوانی های مراسم محرم به زبان آذری انجام می شود. هر چقدر هم تذکر داده می شود بازهم فایده ندارد.
دوستدار سقراط (Philo-socrate) 