همکار خوبم غایب بود و وقتی به سر کار بازگشت از او سوال کردم کجا بودی؟ جواب داد که مراسم جشن فارغ التحصیلی دوره مشترک دانشگاه شریف و دانشگاه کلگری کانادا بود. او با چنان لبخندی این خبر را گفت که توضیح بیشتر را خواستم. برایم توضیح داد که اگرچه مراسم سه ساعت (بعد از ظهر) طول کشیده ولی از صبح درگیر بوده اند برای انتخاب لباس فارغ التحصیلی. ظاهرا رئیس دانشگاه کلگری کانادا هم آمده بود به همراه سفیر کانادا و … . می گفت خیلی خوش گذشت و مراسم شادی برگذار شاد. او از جنب و جوش رئیس دانشگاه کلگری و نشاطی که به مراسم عرضه کرده بود سخن می گفت.
از سخنان او تردید ندارم که مراسم لذت بخشی بوده و سالها در خاطر او می ماند. این را بهانه ای می کنم برای اشاره به یک ضعف مهم در زندگی، کار و تحصیل خودمان. باید بیاموزیم که که چنین مناسک و مراسمی را جدی بگیریم. نباید روشنفکرانه یعنی فقط مفهومی به مسئله نگاه کنیم. شعائر و مناسک کارکردهای مهمی دارند و آن این است که چارچوب و قالبی مادی برای تحقق برخی امور ذهنی- معنوی- … فراهم می کنند.
پوشیدن لباس فارغ التحصیلی را باید جدی گرفت. اصولا تغییر لباس القائات روانی خاصی به همراه دارد که نباید آن را دست کم گرفت. من زمانی که جدی سراغ بدمینگتون رفتم اهمیت پوشیدن لباس ورزشی و تاثیر آن بر روحیه را دریافتم
برگزاری مراسم فارغ التحصیلی آخرین خاطره فرد از دانشگاه خواهد بود و اگر خوب باشد می تواند خاطرات تلخ دانشگاه را تحت الشعاع قرار دهد. از روانشناسی آموخته ایم که آخرین خاطره ها وزن بیشتری در حافظه می گذارند تا خاطرات میانی. در یک پروژه کاری از دکتر نیلی یاد گرفتم که در آخر پروژه های کاری نیز جشن اختتام بگیریم. اساسا شروع و پایان باید با مراسمی همراه باشد تا یک انقطاع از مسیر گذشته را به رسمیت شناسد.
از نکات گفته شده استفاده می کنم و یک توصیه به دوستان مجرد می کنم و آن اینکه برگزاری مراسم عروسی را در زمان ازدواج جدی بگیرید. با رفتن به یک مسافرت و کارهایی از این دست به راحتی از آن گذر نکنید. اگر دقت کنیم و به حافظه خود مراجعه کنیم می بینیم که خیلی از خاطرات از مراسم و وقایع در ذهن مان مانده است وگرنه وقایع مهمی که در جریان عادی زندگی رخ می دهد چندان در ذهن نمی نشیند.
استفاده دوم در مورد مذهب است. مهمترین تبلور مسئله نیز مراسم حج است. رفتاری سمبلیک مثل پوشیدن لباس هماهنگ و سفید بدون هرگونه زینت و قربانی کردن گوسفند و هروله رفتن و طواف کردن. شعایر را نباید دستکم گرفت. روح مذهب نیازمند کالبد است و این کالبد همانا مراسم و شعائر هستند. دکتر سید امامی استاد جامعه شناسی دین می گفت کلیساهایی که شعایر مذهبی و زیور و زینت ها را کنار گذاشتند مورد بی مهری مردم قرار گرفتند و مردم به تدریج کلیساهای کاتولیک که کماکان به تجملات و مناسک پای بند ماندند را ترجیح دادند گویی بوی مذهب در این کلیساها بیشتر می آمد!
تكمله: ياسرميردامادي هم مشابه همين مطلب را نوشته است
دوستدار سقراط (Philo-socrate) 